Serie A: Δύο τακτικά "μυστικά", που δώσανε νίκες, και δύο ανορθογραφίες που οδήγησαν σε στραβοπατήματα.

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε μας έδωσε μια πρώτη καθαρή εικόνα για τις ισορροπίες στην κορυφή και όχι μόνο, με την Ίντερ να περνά δύσκολα αλλά αποτελεσματικά από τη Γένοβα, επιβεβαιώνοντας τη σταθερότητά της. Αντίθετα, η Νάπολη γνώρισε ήττα στο Ούντινε από την Ουντινέζε, σε ένα αποτέλεσμα που έφερε ερωτήματα τόσο για την προσέγγιση όσο και για τη διαχείριση του αγώνα. Η Ρώμα επικράτησε της Κόμο με 1-0 στο χθεσινό βραδινό παιχνίδι, δείχνοντας ότι μπορεί να «καθαρίζει» τέτοιου είδους αναμετρήσεις, ενώ η Μίλαν έμεινε στο 2-2 με τη Σασουόλο, συνεχίζοντας να αφήνει βαθμούς σε ματς όπου θεωρητικά είχε τον έλεγχο.

Από τις τέσσερις ομάδες που πρωταγωνίστησαν στο αγωνιστικό αφήγημα του Σαββατοκύριακου, οι δύο κατάφεραν να βοηθήσουν ουσιαστικά τις ομάδες τους μέσα από τακτικά τρικ και προσαρμογές που έκαναν τη διαφορά στο παιχνίδι, επιτρέποντάς τους να πάρουν το αποτέλεσμα ακόμη και υπό πίεση. Αντίθετα, οι άλλοι δύο προπονητές αδίκησαν τις ομάδες τους με τις επιλογές και την τακτική προσέγγιση που επέλεξαν, παρουσιάζοντας σχήματα και μηχανισμούς που δεν ταίριαζαν στις απαιτήσεις των αγώνων, με συνέπεια να χαθούν βαθμοί και να εκτεθούν αγωνιστικά.

Τζένοα-Ίντερ

Στη Γένοβα η Ίντερ πήρε μια νίκη με ιδιαίτερη τακτική αξία, επικρατώντας με 1-2 σε ένα ματς όπου χρειάστηκε να προσαρμοστεί στις συνθήκες και κυρίως στην απουσία του Τσαλχάνογλου. Ο Κρίστιαν Κιβού γνώριζε ότι χωρίς τον βασικό της οργανωτή, η ομάδα του όφειλε να βρει εναλλακτικούς μηχανισμούς για να ελέγξει τον ρυθμό και να ξεπεράσει το πρώτο κύμα πίεσης της Τζένοα, η οποία επέλεξε επιθετικό πρέσινγκ στα πρώτα μέτρα. Η προσέγγιση της Ίντερ δεν βασίστηκε στην ταχύτητα, αλλά στη δημιουργία αριθμητικής και δομικής υπεροχής στον άξονα.

Το "τρίκ" του διαβασμένου Κίβου.

Σε φάση ανάπτυξης, ο Ακάντζι ανέβαινε από την άμυνα και μαζί με τον Ζιελίνσκι σχημάτιζαν ένα «double pivot». Η βασική ιδέα στο κέντρο ήταν η δημιουργία δύο διαδοχικών τετραγώνων που αποτέλεσαν τον πυρήνα της ανάπτυξης. Το πρώτο τετράγωνο σχηματιζόταν από τους Μπαστόνι, Μπίσεκ, Ζιελίνσκι και Ακάντζι, εξασφαλίζοντας καθαρό πρώτο χτίσιμο και ασφάλεια απέναντι στο πρέσινγκ, ενώ το δεύτερο τετράγωνο δημιουργούνταν πιο ψηλά με τους Σούτσιτς, Μπαρέλα, Ακάντζι και Ζιελίνσκι, δίνοντας προοδευτικότητα και επιλογές κάθετης πάσας. Ουσιαστικά, οι Ζιελίνσκι και Ακάντζι λειτουργούσαν ως κοινή βάση και για τα δύο τετράγωνα, με τον Μπαρέλα να συμπληρώνει τη δομή στο δεύτερο επίπεδο, προσφέροντας συνέχεια, ρυθμό και σύνδεση ανάμεσα στις γραμμές.

Στις πτέρυγες, ο Ενρίκε και ο Αγκούστο είχαν ξεκάθαρο ρόλο ευθύνης για το πλάτος, κρατώντας ψηλά και σταθερά τις θέσεις τους ώστε να ανοίγουν τις γραμμές της Τζένοα και να αποσυμπιέζουν τον κεντρικό χώρο. Μπροστά, Εσπόζιτο και Μαρτίνες κινούνταν ανάμεσα στις γραμμές, έτοιμοι να δεχτούν την πρώτη κάθετη πάσα και να «σπάσουν» άμεσα το παιχνίδι προς τα πίσω σε Σούτσιτς και Μπαρέλα, που έμπαιναν στον χώρο ως τρίτοι παίκτες. Μέσα από αυτή τη συντονισμένη διάταξη και τη σωστή κατανομή ρόλων, η Ίντερ κατάφερε να διασπάσει το πρώτο στάδιο πρέσινγκ της Τζένοα και να ελέγξει τη ροή του αγώνα.

Μίλαν-Σασσουόλο

Ελλείψεις που δεν καλύφθηκαν

Στην τακτική ανάλυση του Μίλαν – Σασουόλο το βασικό πρόβλημα στην επιθετική λειτουργία δεν αφορά την ατομική ποιότητα, αλλά τη συμβατότητα των ρόλων. Πούλισιτς και Ενκουκού δεν ταιριάζουν όχι επειδή κάποιος από τους δύο δεν μπορεί να ανταποκριθεί, αλλά επειδή αγωνίζονται στον ίδιο ακριβώς ρόλο, αυτόν του περιφερειακού επιθετικού. Και οι δύο κινούνται μακριά από το «κουτί», ζητούν την μπάλα στα πόδια και όχι στον χώρο, με αποτέλεσμα όταν συνυπάρχουν και λείπει ο Λεάο, να μην υπάρχει ξεκάθαρο σημείο αναφοράς στην επίθεση. Η Μίλαν έτσι επιτίθεται χωρίς βάθος και χωρίς παίκτη που να τραβά τα στόπερ, γεγονός που απονευρώνει τη δημιουργία και καθιστά τις τελικές προσπάθειες αποσπασματικές.

Το πρόβλημα αυτό εντείνεται από την απουσία του Φοφανά στον άξονα. Ο Λόφτους-Τσικ αμυντικά ήταν συνεπής, όμως σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να καλύψει τον box-to-box ρόλο του Φοφανά. Δεν πάτησε ποτέ περιοχή, δεν έδωσε επιθετικά τρεξίματα δεύτερου χρόνου και δεν λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις γραμμές, αφήνοντας τη Μίλαν χωρίς δυναμική παρουσία από τον άξονα προς τα μπροστά.

Καθοριστική αποδείχθηκε και η αλλαγή του Γκάμπια, με την είσοδο του Γουίντερ να αποδυναμώνει αισθητά την αμυντική λειτουργία. Ο Γουίντερ ήταν κατώτερος των περιστάσεων τόσο σε τοποθετήσεις όσο και σε αποφάσεις υπό πίεση, δίνοντας στη Σασουόλο χώρους και καταστάσεις που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό ήταν το πρώτο παιχνίδι μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα στο οποίο η Μίλαν δέχτηκε περισσότερα γκολ από τα expected goals, τη στιγμή που στα προηγούμενα ματς δεχόταν σταθερά λιγότερα. Το στοιχείο αυτό επιβεβαιώνει ότι το τελικό 2-2 δεν ήταν τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα συγκεκριμένων τακτικών επιλογών και δομικών αδυναμιών.

Ουντινέζε-Νάπολι

Στο Ουντινέζε – Νάπολι η εικόνα των φιλοξενούμενων ήταν απογοητευτική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, με την ομάδα να μην μπαίνει ποτέ στο πνεύμα του αγώνα και να παρουσιάζει ένα σύνολο χωρίς ένταση, καθαρό πλάνο και αντίδραση. Η Νάπολι ήταν τραγική σε πολλά επίπεδα, τόσο αγωνιστικά όσο και τακτικά, δίνοντας την αίσθηση ότι αιφνιδιάστηκε από τις απαιτήσεις του παιχνιδιού και δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί. Η επιλογή της χρησιμοποίησης του Ελμάς στον άξονα, λόγω έλλειψης καθαρόαιμων χαφ, αποδείχθηκε από τακτικής πλευράς εξαιρετικά κακή, καθώς δεν μπόρεσε ούτε να μπει στο νόημα του αγώνα ούτε να λειτουργήσει ως παίκτης σύνδεσης.

90λεπτη τρικυμία

Το πρόβλημα στο κέντρο έγινε ακόμη πιο έντονο από την αδυναμία τόσο του Ελμάς όσο και του ΜακΤόμινεϊ να πάρουν μπάλες σε οργανωτικό ρόλο και να προωθήσουν το παιχνίδι. Η κυκλοφορία ήταν αργή, προβλέψιμη και χωρίς κατεύθυνση, αναγκάζοντας τον Νέρες να κινείται υπερβολικά κεντρικά για να βοηθήσει τον Χόιλουντ, ο οποίος βρισκόταν σε τραγική ημέρα. Παρ’ όλα αυτά, ούτε έτσι κατάφερε να τροφοδοτηθεί, καθώς ο Σολέ ήταν μονίμως κολλημένος επάνω του, ακυρώνοντας πλήρως κάθε προσπάθεια ανάπτυξης.

Από την αριστερή πλευρά, η Νάπολι παρουσίασε σοβαρότατο πρόβλημα, με την Ουντινέζε να χτυπά συστηματικά εκεί. Ο Ζανιόλο εκμεταλλεύτηκε συνεχώς τον χώρο, με τον Μποντζόρνο να κάνει μία από τις χειρότερες εμφανίσεις του, δεχόμενος πίεση από ολόκληρη τη δεξιά πλευρά των γηπεδούχων. Η έλλειψη αλληλοκαλύψεων ήταν εμφανής και τα δύο γκολ που δέχτηκε η Νάπολι προήλθαν ακριβώς από αυτή την πλευρά, επιβεβαιώνοντας τη συνολική τακτική ανισορροπία.

Συνολικά, πρόκειται για ένα τακτικά πολύ μέτριο παιχνίδι από τη Νάπολι, με πολλούς παίκτες των Ναπολιτάνων να βρίσκονται σε τραγική κατάσταση . Σε επίπεδο ατομικών εμφανίσεων, μέτριοι ήταν οι Ραχμάνι και Ντι Λορέντσο, όπως και οι Λομπότκα και Πολιτάνο, χωρίς κανένας τους να μπορέσει να δώσει ώθηση στην ομάδα. Ο Λούκα, με την είσοδό του, άνοιξε χώρους και άλλαξε ελαφρώς τη δομή της επίθεσης, ωστόσο δεν κατάφερε να κάνει κάτι παραπάνω. Η συνολική εικόνα συνθέτει μία κακή ημέρα στη δουλειά για τη Νάπολι και καθιστά σαφές ότι ο Κόντε οφείλει να δει άμεσα τι πρέπει να αλλάξει, είτε σε επίπεδο τακτικής προσέγγισης είτε περιμένοντας επιστροφές και μεταγραφές, καθώς με αυτή την εικόνα η ομάδα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σεζόν.

Ρόμα-Κόμο

Η Ρόμα απέναντι στην Κόμο παρουσίασε μία από τις πιο ολοκληρωμένες εμφανίσεις της, επιβάλλοντας από το πρώτο λεπτό τον ρυθμό και τον έλεγχο του παιχνιδιού. Δεν επέτρεψε στην Κόμο να βρει χώρους ή να αναπτυχθεί σε κανένα σημείο του αγώνα, κρατώντας σταθερά την κατοχή και κυκλοφορώντας την μπάλα με άνεση και καθαρότητα. Στο πρώτο ημίχρονο η υπεροχή της ήταν ξεκάθαρη, με ελάχιστες στιγμές πίεσης από τον αντίπαλο και συνεχή παρουσία στο επιθετικό τρίτο, κάτι που αποτυπώθηκε και στο ακυρωθέν γκολ του Κριστάντε.

Τακτική σταθερότητα και άψογο επιθετικό ποδόσφαιρο

Σε επίπεδο διάταξης, η Ρόμα ξεκινούσε στο 3-4-2-1, δίνοντας έμφαση στο πλάτος μέσω των μπακ, όμως σε φάση ανάπτυξης μεταμορφωνόταν με μεγάλη ευελιξία. Ο Γουέσλεϊ ανέβαινε ψηλά και λειτουργούσε ως τρίτος χαφ, μετατρέποντας το σχήμα σε 4-3-3, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις έπαιρνε και ρόλο εξτρέμ, οδηγώντας την ομάδα ακόμη και σε 4-2-4. Αντίθετα, ο Ρεντς διατηρούσε πιο συντηρητικό ρόλο, προσφέροντας αμυντική ισορροπία και σταθερότητα στη δομή της ομάδας, χωρίς όμως να χάνει τη δυνατότητα να δώσει πλάτος όταν το παιχνίδι το απαιτούσε.

Κομβική ήταν η παρουσία του Κονέ και του Κριστάντε, οι οποίοι πραγματοποίησαν από τις καλύτερες εμφανίσεις τους το τελευταίο διάστημα. Χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο ως «οκτάρια» στη φάση ανάπτυξης και λιγότερο ως «εξάρια», αποφεύγοντας να πάρουν τις πρώτες μπάλες από την άμυνα. Το αρχικό χτίσιμο του παιχνιδιού αναλάμβαναν κυρίως οι Χερμόσο, Εντικά και Μαντσίνι, οι οποίοι ως τριάδα στόπερ έδιναν καθαρές πρώτες πάσες και σωστή κατεύθυνση στην ανάπτυξη.

Στο επιθετικό κομμάτι, ο Πελεγκρίνι στο πλευρό του Φέργκιουσον λειτούργησε με συνέπεια και ισορροπία. Ο Φέργκιουσον είχε διπλό ρόλο, καθώς λειτουργούσε ως σημείο αναφοράς για να «σπάσει» την μπάλα προς τον Σούλε για την τελική εκτέλεση, αλλά και ως παίκτης πρώτης επαφής όταν κατέβαινε χαμηλότερα για να πάρει την πρώτη μπάλα από τον Εντικά. Η ιδέα και η ανάπτυξη της Ρόμα δεν είναι να κυκλοφορεί μακρόσυρτα την μπάλα, αλλά να είναι άμεση, να περνά από το αμυντικό τρίτο στο επιθετικό τρίτο με όσο το δυνατόν λιγότερες επαφές, ώστε να δημιουργούνται συνθήκες για γρήγορες εκτελέσεις και άμεσες τελικές προσπάθειες.