Serie A: Ο Ανδρέας Κυριαζής αναλύει την «νέα» Ίντερ του Κιβού, και παραθέτει τα λάθη του παρελθόντος

Καλωσορίζουμε όλους τους φίλους του ιταλικού ποδοσφαίρου και τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους σε αυτή τη mini σειρά αναλύσεων για τη φετινή μάχη της κορυφής. Καθημερινά στις 23:00, μέχρι και το Σάββατο, ο Ανδρέας Κυριαζής θα επιχειρήσει να αναλύσει την εικόνα των πρωταγωνιστών της Serie A.

Σειρά στις αναλύσεις μας, παίρνει η περσινή φιναλίστ του Champions League, η Ίντερ. Η nerrazzuri βρίσκονται στην 3η θέση της βαθμολογίας, ισοβαθμούν στους 27 βαθμούς με την Ρόμα, και παρά τα σκαμπανεβάσματα τους, ακολουθούν την κούρσα από απόσταση αναπνοής, έναν βαθμό μακριά από τις ισόβαθμες, Μίλαν και Νάπολι. Η αντικατάσταση του Σιμόνε Ιντζάγκι το καλοκαίρι, δεν επέφερε άμεση αλλαγή στην φιλοσοφία του παιχνιδιού των neroblu. Ο Κριστιάν Κίβου προσπαθεί να μεταφέρει στην ομάδα, την επιθετική του φιλοσοφία, ωστόσο η γενική αίσθηση είναι πως η Ίντερ εξακολουθεί να βρίσκεται σε αγωνιστική αναζήτηση.

Η «Nerazzurri» εξακολουθούν να αναζητούν τον προσανατολισμό τους ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Η εικόνα αυτή δεν είναι απλώς συγκυριακή, αλλά φανερώνει το βασικό δίλημμα που εξακολουθεί να συνοδεύει την Ίντερ στη μεταβατική της περίοδο. Από τη μία πλευρά επιχειρεί να ενσωματώσει νέα πρόσωπα, να αυξήσει τον ρυθμό και να παίξει κάθετο ποδόσφαιρο, από την άλλη όμως, όταν πιέζεται ή όταν δεν βρίσκει άμεσα λύσεις, επιστρέφει μηχανικά στις ασφαλείς, αλλά φθαρμένες, συνήθειες του πρόσφατου παρελθόντος. Το πρώτο ημίχρονο στην Πίζα αποτύπωσε όλα τα αγωνιστικά θέματα που παρουσιάζει η ομάδα του Κιβού. Η Ίντερ παραμένει εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δύο δρόμους: από τη μία η ελεγχόμενη κατοχή, η υπομονετική ανάπτυξη και οι επιθετικές υπερφορτώσεις από τα άκρα. Από την άλλη, η ανάγκη για πιο άμεσο, κάθετο και γρήγορο ποδόσφαιρο, που απαιτεί μεγαλύτερο ρίσκο και διαφορετικούς αυτοματισμούς. Επειδή αυτές οι δύο λογικές δεν έχουν ακόμη συγχωνευθεί σε ένα συνεκτικό μοντέλο, βλέπουμε συχνά παιχνίδια όπου το τέμπο «σπάει», η ομάδα χάνει την συνοχή της και μοιραία, αδυνατεί να επιβάλει τον ρυθμό της.

Έλλειψη πλάνου ή σχέδιο σε κρίση

Αυτή η αγωνιστική αμφιταλάντευση δεν είναι άσχετη με τη λογική πάνω στην οποία χτίστηκε το ρόστερ τα τελευταία χρόνια, μια λογική που απέδωσε άμεσα αποτελέσματα, αλλά μακροπρόθεσμα περιόρισε τα περιθώρια ουσιαστικής ανανέωσης. Μια ομάδα που έχει ζήσει έντονες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια δυσκολεύεται να αποδεχτεί ότι περνάει φάση ανασχηματισμού. Παραδοσιακά η ομάδα του Μιλάνου δεν πραγματοποιούσε πολλές μεταγραφές με την έλευση του καλοκαιριού. Συνήθως «μπάλωνε» οποιαδήποτε «κακοτοπιά» του μεταγραφικού σχεδιασμού, με την απόκτηση δανεικών παικτών, και επένδυε κοντά στα 30 εκατομμύρια για την άφιξη ενός «εντεκαδάτου» παίκτη. Αναπόφευκτα, το «μοτίβο» αυτό, οδήγησε το υπάρχον ρόστερ σε πρωταγωνιστικό «κορεσμό», και θα εξηγήσω τι εννοώ με αυτό.

Η πρώην ομάδα του Ιντζάγκι τα τελευταία πέντε χρόνια, έχει κατακτήσει 2 πρωταθλήματα Serie A, 2 κύπελα Ιταλίας, και 3 «Supercoppa», ενώ παράλληλα έχει αγωνιστεί σε 2 τελικούς Champions League, με Σίτι το 23 και με Παρί πέρυσι, οπού και στους δύο ηττήθηκε.

Πείτε μου λοιπόν πως μια ομάδα με 7 τρόπαια σε 5 χρόνια, με δύο χαμένους τελικούς Champions League και με δύο χαμένα πρωταθλήματα στο νήμα, από Μίλαν (21/22) για 2 βαθμούς, και από Νάπολι πέρυσι για 1, να μην έχει κορεστεί αγωνιστικά και να μην χρειάζεται μεταγραφική ενίσχυση. Πείτε μου, πως γίνεται, τα τελευταία 5 χρόνια, οι μόνοι παίκτες που έχουν αγωνιστεί πάνω από 30 παιχνίδια (θεωρούνται μέλη του rotation) και βρίσκονται κάτω από την ηλικία των 25 χρόνων, να είναι οι Ντάμφρις (29), Ντι-Μάρκο (28), Μπαρέλα (28), Αγκούστο (26), Μπαστόνι (26), Λαουτάρο (28), Τουράμ (28) και Φρατέσι (25), (εξαιρείται η φετινή χρονιά, θα αναλυθεί αρότερα). Οχτώ παίκτες μόλις σε 5 χρόνια έχουν αγωνιστεί στην Ίντερ όντας under 25, και οι περισσότεροι έχουν 3 χρόνια και, που έχουν «βγεί» από αυτή την λίστα.

Εκεί ακριβώς εντοπιζόταν το πρόβλημα της Ίντερ πρίν την έλευση του καλοκαιριού, στον υψηλό μέσο όρο ηλικίας και στην έλλειψη επενδύσεων για την διόρθωση αυτής της «ανορθογραφίας». Η Ίντερ παρατάχθηκε σε τελικό Champions League με μέσο όρο ηλικίας τα 30,3 έτη ενώ η αντίπαλος της βρισκόταν 5,5 μονάδες κάτω, στον αντίστοιχο δείκτη. Μοιραία λοιπόν, οι «Nerazzuri» κατάλαβαν οτί πρέπει να αλλάξουν κάτι δραστικά στον μεταγραφικό τους σχεδιασμό.

Μεταγραφικός σχεδιασμός

Οι απόκτηση των Μπονί, Σούτσιτς, Ντιούφ, Λουίς Ενρίκε και η επιστροφή του Πίο Εσπόσιτο από τον δανεισμό του στην Σπέτσια, εξυπηρετούν ακριβώς αυτό το μοντέλο. Μετά και από τις αποχωρήσεις των ( Taremi, Pavard, Arnautovic) οι νεαροί καλούνται να αναλάβουν ευθύνες, να πάρουν παίχνίδια επάνω τους και να διεκδικήσουν μια σταθερή παρουσία στην ενδεκάδα. Παρόλα αυτά ουδείς, εκτός των Εσπόσιτο και Μπονί δεν έχει καταφέρει να βρει ρυθμό ακόμα.

Ο Σούτσιτς παρά την υψηλή τεχνική κατάρτιση που παρουσιάζει, δείχνει να περιορίζεται από τις αυξημένες τακτικές απαιτήσεις. Ο Ντιούφ βρίσκεται σε τροχιά βελτίωσης και με την Βενέτσια έδειξε καλό πρόσωπο αλλά του λείπει η σταθερότητα. Ο Λουίς Ενρίκε, που παρουσιάστηκε ως ο εξτρέμ ικανός να «σπάει» τις άμυνες στο ένας εναντίον ενός, ένας τύπος παίκτη που έλειπε από την Ίντερ εδώ και χρόνια, εώς τώρα δεν έχει καταφέρει να δικαιώσει τις προσδοκίες. Αυτοί οι 5 είναι το μυστικό για την αγωνιστική επιτυχία της ομάδας του Κιβού. Αν αυτοί οι 5 πατήσουν «γερά» στα πόδια τους, δώσουν ανάσες στους υπόλοιπους «κορεσμένους» και αρπάξουν τις εύκαιρες από τα μαλλιά, τότε η Ίντερ θα αποκτήσει και αγωνιστική ταυτότητα.

Δίμηνο «φωτιά»

Παρά τη δύσκολη μετάβαση από το ένα μοντέλο στο άλλο, η ομάδα του Κιβού βρίσκεται στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και εντός της πρώτης οκτάδας του Champions League. Παρόλα αυτά η εικόνα της δεν πείθει, προς στιγμήν, ότι η ομάδα του Μιλάνου θα μπορέσει να παραμείνει κοντά στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος, πόσο μάλλον και του Champions League.

Προμηνύεται, δίμηνο «φωτιά» για τους Nerazzurri, καθώς πέρα από τις αναμετρήσεις με Κόμο (5η θέση), Μπολόνια (6η θέση) και Νάπολι (2η θέση), θα χρειαστεί να δώσει και 3 ματς που θα κρίνουν την ευρωπαϊκή της συνέχεια, με την Λίβερπουλ, που βρίσκεται στην 13η θέση του brucket αλλά μόλις στο -3 από την Ίντερ, με την Άρσεναλ και με την Ντόρτμουντ.

Η υπομονή είναι πλέον απαραίτητη, όπως και η πίστη στο νέο πλάνο που επιχειρείται να εφαρμοστεί. Η Ίντερ δεν μπορεί να ανανεωθεί ουσιαστικά σε ένα μόνο καλοκαίρι, ούτε να αλλάξει αγωνιστικό πρόσωπο από τη μία μέρα στην άλλη. Απαιτούνται τουλάχιστον δύο ακόμη μεταγραφικές περίοδοι για να διορθωθούν οι δομικές αδυναμίες, να μειωθεί ο μέσος όρος ηλικίας και να χτιστεί ένα σύνολο με διάρκεια, ένταση και ξεκάθαρη ταυτότητα.

Αφού, λοιπόν, τα είπαμε για τη Ρόμα και για την Ίντερ, αύριο τη σκυτάλη παίρνει η δεύτερη της βαθμολογίας Νάπολι.